Zabawne.

Zabawne. Jak często nie potrafię się skupić nad tym, co muszę.

Dziś zamiast czytać studyjne notatki, potrafiłam buszować po internecie o historii Coco Chanel. Wczoraj odwiedziłam wikipedię by dowiedzieć się o moście Einsteina-Rozena. Co będzie jutro?

Czy można tak się interesować wszystkim? Bo czy jeśli wszystkim, to tak naprawdę niczym?

Taki powrót do rzeczywistości. Po świętach.

Wstawiam starą-dobrą-piękną Audrey. Na klasykę, i na przeglądanie staroci mnie wzięło. To był 2014 rok. Tyle czasu minęło. Tyle się wydarzyło.

A tak trochę o rysowaniu. Jest to monotonne. Długie. Muszę w tym czasie mieć jakiś film by 'zająć' umysł. Ale nie wiecie jaka to duma - przeglądać swoje prace, skończone od kreski do kreski. Takie, które uważasz za skończone. Skończone 2 lata temu. To dowód na to, że coś potrafisz. Nawet w swoim mniemaniu. 

To moja Audrey.

Read More

Footprints.

I wanna leave my footprints on the sands of time
Know there was something that, something that
I left behind

When I leave this world, I'll leave no regrets
Leave something to remember
So they won't forget

I was here

I wanna say I lived each day, until I died
I know that I had something in somebody's life
The hearts I have touched, will be the proof that I leave
That I made a difference and this world will see

I was here

I just want them to know
That I gave my all, did my best
Brought someone to hapiness
Left this world little better just because

I was here

I lived, I loved
I did, I've done
everything that I wanted
And it was more than I thought it would be
I will leave my mark, so everyone will know
I was here.

I am here.

Wspaniałych Świąt!

Read More

Wiesz co jest największą tragedią?

Parę cytatów. Które lubię. Które przemawiają. Które motywują. Niektóre smutne. Prawdziwe.

1. Wiesz co jest naj­większą tra­gedią te­go świata? Ludzie, którzy nig­dy nie od­kry­li, co nap­rawdę chcą ro­bić i do cze­go mają zdol­ności. Sy­nowie, którzy zos­tają ko­wala­mi, bo ich oj­co­wie by­li ko­wala­mi. Ludzie, którzy mog­li­by fan­tastycznie grać na fle­cie, ale starzeją się i umierają, nie widząc żad­ne­go in­stru­men­tu mu­zyczne­go, więc zos­tają oracza­mi. Ludzie ob­darze­ni ta­len­tem, które­go nigdy nie poz­nają. A może na­wet nie rodzą się w cza­sie, w którym mog­li­by go od­kryć.

/Terry Pratchett "Ruchome obrazki"/

2. Przyszłam na ten świat, aby go zwiedzić, a nie siedzieć na dupie.

/Magda Danaj, Porysunki/

3. Nawet najdalsza podróż zaczyna się od pierwszego kroku.


4. As soon as you stop wanting something, you get it.

/Andy Warhol/

Read More

One question better not to ask an artist

I don't call myself an artist. Even if facebook says different. But I do draw and there is one question that i hate when I hear it. Everytime I've drawn something, not only a person but a lot of different things like a chair for example, everytime I hear this: "Who or what is it?"

Why is that so annoying? Firstly if I drew something I hope that it looks in a way that everybody knows what it is. Secondly it's not important what the picture shows but how is it made. I care about the honest opinion what I've done. 

Even if someone tells me that my solid looks like a downhill to  mine or something... Well that's the honesty. But there is a small number of people who dare tell what they actually think. The others want to be nice and they just don't say anything. They don't want to make me sad and they just give me a colsolation smile.

And if you do ask me 'What this picture shows?' It was going to be an information station for tourists. But maybe these trees has ruined a general sensation that this place could be filled with thousands of people. Or maybe somewhere in the mountains?

Read More